İbrahim AkgünBu hafta sizlere yine benim penceremden izlenen en önemli manzaralardan bahsedeceğim. Beyoğlu’ndan…
Taksim’den değil ama! Beyoğlu’ndan…
Neredesin? Taksim’deyim. Aslında değil. Nereye gidiyorsun? Taksim’e… Aslında değil. Beyoğlu’na…
Beyoğlu bir mozaiğin, bir eski İstanbul’un, bir Rum diyarının adıdır.
Osmanlı’da bile farklı konumda olan bir yerdir.
Benim için ise bambaşkadır. “İyi ki”dir. “Oh be”dir.
Beyoğlu Sıraselviler’i ile, Cihangir’i ile, Çukurcuması ile, Tophanesi, Kabataşı ile, Perası, Galatası ile ve İstiklal Caddesi ile Beyoğlu’dur. Taksim’den ibaret değildir. Zaten Taksim de değildir. Taksim meydanın adıdır sadece.
Seveni asla vazgeçmez. Ne “eskisi gibi değil,” der, ne de “artık çok Araplaştı,” der. İstiklal’e girince Taksim’den farklı bir dünyaya adım adar. Tarihi Rum mimarisi ile büyülenir. Aya Triada Rum Ortadoks kilisesi karşılar sizi caddeye girerken. Sonra boylu boyunca uzanan özel yapılar ardı sıra gelir. Fransız Kültür Merkezi’nde bir kahve içerseniz entelektüelite nedir görürsünüz. Hemen geçince Sıraselviler’e dönen sokakta Özel Zapyon Rum Lisesi’nin şahane taş binası etkiler sizi. Sonra sağ tarafta Hüseyin Ağa Camii o ışıltılı caddede minicik bir huşu sunar insana. Geçince Demirören AVM, geçince Grand Pera AVM harika binaları ile (yenilenmiş olsalar da) size eşlik eder. Ve az ilerde Tokatlıyan Han. Araştırınız, ben orada müzik dersleri almıştım şansıma. Efsane bir binadır.
Sonra Galatasaray’a gelirsiniz. Tarihi Galatasaray Lisesi size Osmanlı’yı hatırlatırken, Candan Erçetin’in kalabalıklar eşliğinde okuldan çıktığı klibine de göz kırpar. Karşısında Çiçek Pasajı… Az geride Cihangire giden ve tarihi Galatasaray Hamamı’nın olduğu sokak vardır. Antikacılar ve hoş kafelere ev sahipliği yapan. Oradan da Çukurcuma’ya akarsınız. Antika ve Beyoğlu ruhunun bohemini en çok orada hissedersiniz. Galatasaray Lisesinin hemen sağ tarafındaki sokak İngiliz Konsolosluğu’na çıkar. İngiltere bayrağını İngiliz mimarisi eşliğinde dalgalanırken bir garip olarak izlersiniz.
Hemen sol da harika bir kafe vardır Tophaneye inerken ve Kırmızı Oda’nın çekildiği sokağa bağlanır. Yapı Kredi Yayınları ve eski PTT ile…
Caddedeyiz, hala inmedik ve dönmedik sokaklara. Galatasaray’ı geçince Sent Antuan Kilisesi karşılar sizi, YKY’yi geçince sol tarafta. Muazzam mimarisi, işlemeli balkonu (orada oturmayı çok istiyorum), geniş bahçesi ve herkese açık ayinleri ile.
Az ilerisinde Beyoğlu Teknik Lise muazzam yapı. Sonra Odakule gelir, çoğumuzun İstikal’de buluşma noktası ve nostaljik tramvayın orta durağı. Gerçi 3 buluşma yeri vardır: Fransız Kültür, Galatasaray Lisesi ve Tünel. Ama Odakule de olur. Odakule’nin oradan Tepebaşı’na çıkar yol ve Pera’ya… Ah Pera….
Fransız mimarisi, modern yaşam tarzı, tarihi Pera Palas ve müzeleri ile şüphesiz bence Beyoğlu’nun kısacık ömürlü ama en elit yeridir.
Odakule’den geri döndüm caddeye iniyorum, Terkos İş Merkezi var sağda. İş merkezi dediğime bakmayın. Pasaj ve han aslında. Ve sokak gibi. Hem ucuz hem kaliteli birçok tarz kıyafetin satıldığı yer. Sonra Asmalı Mescit bir zamanların efsane eğlence mekânı. Yürüyemezdik o sokaklarda kalabalıktan, ah canım ya. Sonra yeniden restore edilen ve İstikal’e kazandırılan müzelere, kafelere ve dünya mutfaklarından örnekler sunulan restoranlara ev sahipliği yapan Narmanlı Han… Neredeyse (pandemi öncesi) her gün yürürken hana girer ve iki tur atarım kim var kim yok diye 🙂
Sonrası Tünel geçidi iş hanı, Tünel Meydanı ve Galata’ya gider yol…
Galata’yı başka zaman başka bir yazıda anlatayım. O, apayrı bir hikâye zaten.
Şimdilik, “Beyoğlu kimdir”, “Aslında Beyoğlu neredir,” sorularının yanıtını vermeye çalıştım. Bir de bu yollarda bir anılar var ki anlatamam size. Kimi zaman şen ve yüksek kahkahaların olduğu, kimi zaman hüzünlü ve düşünceli yürüyüşlere sahip.
Kısaca, Beyoğlu hayattır. Yaşamdır. Histir. Ve ruhtur. İstanbul’un ruhu tarihi yarımada ise, hissi Beyoğlu’dur.
Sevgi ve saygılarımla…
